Ósmy, który przypomina, że za każdą chwilę szczęścia trzeba zapłacić.

Znacie to?

Wszystko zaczyna się układać. Jesteście szczęśliwi, żyjecie jak w bajce, problemy same was omijają i nic nie jest w stanie zepsuć tej sielanki.

Znacie to?

Tak, to życie, życie w jego najlepszej odsłonie. Czasem się zdarza. Nie każdemu, to fakt. Ale nawet tacy powinni wiedzieć, że nic nie trwa wiecznie, a rekompensata za te parę, pięknych chwil może być druzgocząca.

Myślał o tym wszystkim, siedząc na jednym z krzeseł w szpitalnym korytarzu i czekając na jakąkolwiek informację na temat stanu zdrowia Mai. Jak zawsze, gdy się denerwował przesuwał mocno, wręcz maniakalnie dłońmi po karku i zaciskał powieki. Miał wrażenie, że czas zatrzymał się w miejscu, zatrzymał się na tej jednej, okropnej chwili, w której jego bezbrzeżne szczęście runęło niczym domek z kart. Wciąż widział tą scenę: nagła zmiana w twarzy Mai, jej dłonie spoczywające na brzuchu, jej pierwszy jęk bólu... Był w takim szoku, że na początku nie potrafił nawet właściwie zareagować i dopiero po kilku, długich minutach, gdy ona już leżała na łóżku, zgięta wpół, z twarzą okraszoną kroplami łez i potu udało mu się w końcu złapać telefon i zadzwonić po karetkę. Zanim przyjechała, Maja już straciła przytomność. Teraz znajdowała się w szpitalnej sali, za zamkniętymi drzwiami, a on siedział tutaj, nie mając pojęcia co się dzieje. Starał się myśleć pozytywnie. Przekonywał samego siebie, że to jeszcze nie listopad. Przekonywał samego siebie, że to musi stać się w listopadzie i ani minutę wcześniej.

Tego bał się najbardziej w świecie.

I o tym nie chciał teraz myśleć.

Ale myślał. Myślał cały czas. Bo wraz z tym jednym epizodem coś w nim pękło. Po najwspanialszym miesiącu w życiu , jakby dopiero teraz dotarło do niego, że ona jest chora. Ma raka, umiera. I odsuwanie tego problemu od siebie, nie myślenie o tym nic nie zmieni. Pewnego dnia rak zwycięży. Pewnego dnia wszystko się skończy.

Nie miał prawa o tym wszystkim zapominać. Nie miał prawa żyć tak, jakby nie istniały przeszkody, jakby Maja miała już na zawsze należeć do niego. Nie miał prawa planować wspólnej przyszłości, nie miał prawa mówić jej tych wszystkich rzeczy. Zranił ją. I zranił siebie.

Takie myśli dołowały, ale postanowił sobie, że nie da się złamać. Wziął głęboki oddech i spróbował odnaleźć w sobie siłę, siłę, by to wszystko przetrwać i to bynajmniej nie dla siebie, ale dla niej. Potrzebowała go bardziej niż on jej, potrzebowała go, by był przy niej i osłodził jej te ostatnie chwile. I choć każda sekunda spędzana odtąd w jej towarzystwie dawała mu tyle samo bólu, co radości, bo wiedział, iż zostało im niewiele czasu to jednak trzymał się. Trzymał się dzielnie i dawał z siebie wszystko.

Ponieważ ją kochał, a ta miłość była silniejsza niż wszystko inne.

Zaczął nienawidzić wtorków, czwartków i sobót, bo były to dni nierozerwalnie związane z treningiem, a każda sekunda bez niej stanowiła teraz dla niego najwyższej rangi marnotrawstwo czasu. Może nie patrzyłby na to wszystko w taki sposób, gdyby tego czasu zostało im więcej. Ale nie mieli go więcej. I przede wszystkim dlatego tak bardzo nie lubił się z nią rozstawać.

Kiedy więc w sobotni poranek rozbrzmiał dźwięk budzika, mimo iż obudził się prawie od razu, to jednak nie podniósł się z łóżka. Zamiast tego tylko mocniej objął wtulone w niego ciało Mai. Ona też już nie spała, ale jakoś żadne z nich nie paliło się do wstawania. I tak leżeli obok siebie, starając się zignorować ten natrętny dźwięk budzika, który w okrutny, bezlitosny sposób przypominał im, że najwyższy czas wrócić do rzeczywistości. Dopiero pięć, a może i więcej minut później Bartek westchnął cicho, wyciągnął rękę i wyłączył diabelskie urządzenie, po czym powoli podniósł się do pozycji siedzącej.

-Już piętnaście po siódmej – mruknął zrezygnowanym tonem głosu – A jak o wpół do nie będę na parkingu pod blokiem, to Grzesiek mnie zabije. Ostatnio ciągle spóźniamy się przeze mnie na treningi.

-Chyba mam na ciebie zły wpływ – stwierdziła, podpierając się na łokciu i popatrzyła na niego surowo, ale prawie natychmiast zepsuła ten efekt szerokim uśmiechem – No już, zbieraj się.

Ale Bartek, mimo swoich wcześniejszych słów, wcale nie sprawiał wrażenia człowieka, który zamierza zbierać się do wyjścia. Jakby zupełnie nigdzie się nie śpieszył, delikatnie pogładził dziewczynę po policzku, a potem powoli nachylił się ku niej i pocałował ją. Maja wiedziała, że powinna go ponaglić, ale pozwoliła mu i sobie na jedną, krótką chwilę zapomnienia. Chwilę, którą wreszcie musiała przerwać, gdy spojrzała na tarczę budzika i ze zgrozą uświadomiła sobie, że minęło już kolejne pięć minut.

-Dwadzieścia po – poinformowała go z powagą, odsuwając się i też siadając – Jeśli natychmiast nie wstaniesz, to Grzesiek zabije nie tylko ciebie, ale i mnie.

Bartek uśmiechnął się lekko kpiąco.

-Grzesiek jest niegroźny – stwierdził, ponownie przesuwając kciukiem po jej policzku – Bardziej bałbym się trenera.

-Bartek, ja nie żartuję – musiała zachować powagę, bo on naprawdę był w stanie leżeć w tym łóżku tak długo, aż Miętus nie przyjdzie do ich mieszkania i go z niego nie wyciągnie – Nie możesz zaniedbywać skoków. W końcu nadal będziesz skakał, kiedy ja już...

Urwała gwałtownie, gdy coś zdławiło ją w gardle i gdy ujrzała wyraz jego twarzy.

Nie chciała tego powiedzieć. Nie powinna w ogóle nawiązywać do tego tematu, który jakby stał się tabu, odkąd trafiła do szpitala. Bartek szybko odwrócił wzrok, ale ona zdołała uchwycić cień bólu w jego turkusowych oczach.

I tak właśnie na nią patrzył w ostatnim czasie. Jak na coś, co kocha najbardziej na świecie, ale nie może się tym cieszyć, bo doskonale wie, że wkrótce to straci. Jak na coś cennego, co najchętniej schowałby gdzieś głęboko, przed całym światem, w obawie przed kradzieżą czy zepsuciem. Coś, co znaczy dla niego wiele, może nawet zbyt wiele. Coś, co rani.

Wiedziała, że go rani. A jednak każde spojrzenie w jego oczy i każde uchwycenie tej iskierki bólu było dla niej jak dźgnięcie nożem. Gdy tylko o tym myślała, wypełniała ją nienawiść do samej siebie. Nienawidziła wtedy każdej pojedynczej komórki swojego ciała, zaś w szczególności tych zmutowanych, skażonych nowotworem, bo to one były odpowiedzialne za to wszystko. To przez nie jej dni były policzone, to przez nie nie mogła zestarzeć się u boku chłopaka, którego tak bardzo kochała i to przez nie on tak straszliwie cierpiał. Zdawała sobie sprawę, że byłoby dla niego lepiej odejść i nie patrzeć już więcej na przyczynę swoich cierpień. A jednak, choć z całego serca pragnęła, by był najzwyczajniej w świecie szczęśliwy, nie przeżyłaby, gdyby rzeczywiście ją zostawił. Przyzwyczaiła się do myśli, że pewnego dnia ona zostawi jego, ale nie wyobrażała sobie, by mogło to zadziałać w drugą stronę.

Czy przez takie myśli zasługiwała na jeszcze większe potępienie?

-Nieważne, jak źle jest – wyszeptał, jakby dostrzegając jej chwilowe zamyślenie, jakby wyczytując te wszystkie ponure myśli z samego jej spojrzenia i jednocześnie muskając wargami jej włosy – Póki jesteśmy razem, zwyciężymy wszystko.

Po tych słowach w końcu wstał. Patrzyła jak idzie do łazienki, jak szybko się ubiera i nawet uśmiechnęła się, gdy pocałował ją na pożegnanie i obiecał, że wróci jak najszybciej. Ale przez cały ten czas myślała tylko o tym, co powiedział.

Chciała mu wierzyć.

Ale zbyt dobrze wiedziała, że raka zwyciężyć się nie da.

Przyznaję, że niełatwo było napisać ten rozdział. Aż do wczorajszego wieczora miałam tylko niewielką jego część, ale ogólnie jestem z niego zadowolona, bo w sumie udało mi się przekazać w nim wszystko, co chciałam. Także do następnego ;*

P.S. Wiem, że znów mam zaległości. Nadrobię dzisiaj, obiecuję ;)