Dziewiąty, który pielęgnuje nadzieję, że nie każde pożegnanie jest cierpieniem.

Sierpień przemknął w mgnieniu oka i zaczął się wrzesień – zimny, wietrzny i deszczowy. Bartek starał się pokonać drogę ze swojego bloku do samochodu Grześka jak najszybciej mógł i faktycznie zajęło mu to tylko paręnaście sekund, a jednak wystarczyło, by przemókł niemalże do suchej nitki.

-Co za pogoda – jęknął, pośpiesznie zamykając za sobą drzwi i przeczesując palcami mokre włosy. Grzesiek odchylił się w bok, gdy kropelki wody poleciały na jego kurtkę i zapalił silnik, błyskawicznie wyjeżdżając z parkingu.

-Pomyśl o czekającym nas treningu – mruknął optymistycznie, na co Kusy tylko ponownie jęknął i oparł się ciężko łokciem o szybę.

Grzesiek był dzisiaj wyjątkowo małomówny, ale Kłusek wziął to na karb fatalnej pogody, która zmusiła go do maksymalnego skoncentrowania się na prowadzeniu samochodu. Miał wielką ochotę o czymś z nim porozmawiać, ale powstrzymał się, by go nie rozpraszać. I dopiero, gdy wjechali na parking przy Wielkiej Krokwi i Miętus zgasił silnik, Bartek zagaił:

-Grzesiek?

-No?

Wysiedli, wystawiając się na ulewny deszcz i prawie biegiem pokonali odległość, dzielącą ich od skoczni. Gdy już znaleźli się w bezpiecznym i suchym wnętrzu domku dla skoczków, gdzie nie było jeszcze nikogo prócz Murańki i Kubackiego, Kusy podjął:

-Chcę coś zrobić w przyszłym tygodniu. Pomożesz mi?

Grzesiek, który właśnie zaczął szukać swojego kombinezonu, wśród kilkunastu sztuk, leżących na ławce, podniósł głowę i spojrzał na kumpla z zainteresowaniem.

-To jakaś tajemnica? - spytał, uśmiechając się lekko kpiąco. Bartek przewrócił oczami i najdyskretniej jak umiał wskazał ruchem głowy na stojących w pobliżu skoczków. Wprawdzie zarówno Klimek, jak i Dawid nie patrzyli w ich stronę, tylko sami o czymś rozmawiali, ale mimo to Kusy wolał nie rozpowiadać o swoich planach na prawo i lewo. Grzesiek rzucił okiem w kierunku chłopaków i ponownie spojrzał na Bartka.

-Czyli mi nie powiesz, tak? - upewnił się, na co Kłusek tak sugestywnie poruszył brwiami, że Miętus zaśmiał się – Dobra, dobra, już o nic nie pytam. To kiedy mam wziąć udział w tym robieniu czegoś?

Bartek przez chwilę milczał, wpatrując się gdzieś w przestrzeń. Minęła minuta albo dwie i dopiero wtedy, jakby się ocknął.

-W piątek – odpowiedział i wziął swój kombinezon, który podał mu Grzesiek. A potem, mimo okropnej pogody, mimo perspektywy dwóch godzin treningu w deszczu i w ogóle wszystkich problemów, jakie codziennie spadały mu na głowę, uśmiechnął się pod nosem.

Już nie mógł doczekać się piątku.

Siedziała na łóżku, wyłamując sobie palce. Znowu myślała o tym samym, znowu biła się z myślami, znowu robiła sobie w głowie listę wszystkich za i przeciw.

Bała się, okropnie się bała. Ale musiała odnaleźć w sobie tę odwagę, tę siłę, by tego dokonać.

Dla niego.

Wrócił z zakupów w wyśmienitym humorze, którego nie zepsuł mu nawet wciąż rzęsiście padający deszcz i długa wędrówka na piąte piętro, z obciążeniem, jakim były dwie wielkie torby z jedzeniem.

-Dzisiaj ja robię obiad – oznajmił radośnie na powitanie, od razu przechodząc do kuchni i kładąc ciężkie torby na blacie. Dopiero wtedy odwrócił się, by znaleźć Maję, ale nie musiał nawet szukać, bo ona już stała w drzwiach kuchni, opierając się o framugę – Zrobię cokolwiek, powiedz tylko na co masz ochotę.

Poruszyła się tak szybko, że odniósł wrażenie, iż w jednej chwili wciąż stała w drzwiach, a w następnej była już tuż przed nim. Zacisnęła palce na jego przemoczonej koszulce i przyciągnęła go mocno do siebie. Ich twarze podzieliły milimetry, a kiedy spojrzał jej w oczy, ujrzał dziwne zdecydowanie w tych orzechowych tęczówkach.

-Na Ciebie – szepnęła, nachylając się i przygryzając delikatnie zębami jego dolną wargę. A potem, zanim jej słowa zdążyły do niego dotrzeć i wprawić go w zdumienie, ona już go całowała, tak jak jeszcze chyba nigdy, tak, że cały świat zawirował, a jego serce oszalało… Zawiesiła mu ręce na szyi, a on objął ją mocno, przyciągając ją do siebie z taką zachłannością, że jej stopy oderwały się od podłogi i zawisły paręnaście centymetrów nad ziemią.

-Maju … - wyszeptał, kompletnie oszołomiony, gdy oderwała się od niego na chwilę i teraz patrzyła na niego z ogniem w oczach.

-Weź mnie, Bartek – mruknęła, prosto w jego rozchylone wargi - Teraz, zaraz.

Nie musiała mu tego dwa razy powtarzać. Wziął ją na ręce i zaniósł do sypialni, zapominając o obiedzie, o całym Bożym świecie i poddając się tej jednej chwili, pełnej namiętności i magii, poddając się Jej. Jego Mai, jedynej dziewczynie, która potrafiła tak bardzo zawrócić mu w głowie, jedynej dziewczynie, która tak bardzo na niego działała.

Dziewczynie, którą kochał całym sobą.

Oddech wciąż jeszcze miał przyśpieszony, gdy objął ją ciasno ramionami i wyszeptał jej prosto do ucha:

-Kocham Cię.

Poczuł jej ciepłą dłoń przesuwającą się powoli po jego torsie. Każdy jej dotyk wywoływał u niego falę dreszczy. Przymknął oczy, wtulając twarz w jej miękkie włosy. Najchętniej zachowałby tę chwilę na zawsze i nigdy nie pozwoliłby jej się skończyć.

-Ja też Cię kocham, Bartuś – usłyszał po chwili. Jej ciepły oddech połaskotał mu szyję, a palce, gładzące jego brzuch nagle znieruchomiały – Bardzo, bardzo Cię kocham. Nigdy o tym nie zapominaj, słyszysz? Nigdy.

-Nie zapomnę – obiecał.

Ale znowu poczuł, że coś jest nie tak. Tak samo jak poczuł to wcześniej, gdy tak nagle do niego podeszła i zaczęła go całować, gdy tak nagle wybuchnęła niepohamowaną namiętnością, co nigdy wcześniej jej się nie zdarzało. Teraz też usłyszał w jej głosie lekką desperację, jakby bała się, że nie wyrazi się dość jasno, że on nie zrozumie całego sensu tego, co chciała mu powiedzieć, że nie dotrą do niego jej słowa. Uniosła głowę i spojrzała na niego bardzo dziwnie. Jej oczy lśniły, gdy wyszeptała:

-Zawsze będę twoją i tylko twoją Mają. Bez względu na wszystko, co się stanie. Powiedz, że o tym wiesz. Powiedz, że zawsze będziesz o tym pamiętać.

Powoli uniósł się na łokciu, by lepiej widzieć jej twarz. Objął spojrzeniem jej zaróżowione policzki, lekko drżące wargi i zatrzymał się na oczach. Przez chwilę milczał, próbując coś z nich wyczytać, ale widział tylko ogień wyczekiwania i to samo zdecydowanie, co przedtem. Wyciągnął rękę i dotknął jej policzka. Zadrżała.

-Oczywiście, że zawsze będziesz moja – powiedział w końcu cicho, wciąż wpatrując się uważnie w jej orzechowe tęczówki – Tak jak ja zawsze będę Twój. Zawsze, Maju. Na zawsze. Wierzysz mi?

Pokiwała głową, a z jej delikatnie rozchylonych warg wydostało się ciche westchnięcie, jakby wyraz uspokojenia i ulgi. Chciał zapytać, czy wszystko w porządku, ale Maja ponownie przylgnęła do jego piersi, wtulając się mocno w jego ciało. Nie pozostało mu więc nic innego jak położyć się i objąć ją znów ramionami. Przez następną godzinę leżeli, milcząc, a on wsłuchiwał się w spokojne, rytmiczne bicie jej serca, podczas gdy w jego sercu panował niepokój.

Starał się uspokoić samego siebie.

Ale czuł, podskórnie czuł, że coś jest nie tak.

Jak szaleć to szaleć, pomyślała, po czym dodała nowy rozdział i tutaj.

Jutro wyjeżdżam, nie ma mnie do czwartku i zamierzałam dopiero wtedy tu coś wrzucić, ale okej, podręczę Was i dodam dziś :D cieszycie się bardzo, co? :P

A co do samej treści to nie martwcie się tą ilością słodyczy. Po takim miodzie czeka nas prawdziwa łyżka dziegciu - już niedługo ;)

Kocham Was baaardzo, wiecie? <33