Dziesiąty, który po raz pierwszy łamie mu serce.

-Naprawdę nie możesz mi teraz powiedzieć, gdzie jedziemy? - spytał po raz chyba setny Grzesiek, gdy w piątek po południu jechali jego samochodem. Kusy wciąż był szalenie tajemniczy i nawet nie chciał pisnąć o tym, jaki jest cel ich podróży, toteż Miętus prowadził na oślep, skręcając tylko wtedy, gdy kumpel mu kazał.

-Nie, bo mnie wyśmiejesz – odpowiedział Bartek, nie odrywając oczu od jezdni – Skręć tutaj w lewo.

Grzesiek skręcił, a kiedy znowu jechali prostą drogą, odezwał się:

-Jeżeli to coś głupiego, to i tak cię wyśmieję, więc co za różnica kiedy się dowiem?

-Im później się dowiesz, tym mniej będziesz mieć czasu, by się ze mnie nabijać – wyjaśnił z powalającą logiką Kłusek, po czym jeszcze raz kazał mu skręcić, tym razem w prawo i powiedział: - Dobra, to tutaj.

Miętus zaparkował, zaciągnął ręczny i zgasił silnik. I dopiero po wykonaniu tych wszystkich czynności spojrzał przez przednią szybę, a wtedy gałki prawie wyleciały mu z oczodołów.

-Czy to …

-Sklep jubilerski – przerwał mu Bartek, otwierając sobie drzwi – Ruszaj się.

Miętus potrzebował chwili, by przetrawić tą informację, więc kiedy w końcu otrząsnął się z szoku i wysiadł z samochodu Bartek już trzymał dłoń na klamce drzwi, prowadzących do sklepu. Grzesiek dogonił go szybko i powstrzymał przed wejściem do środka, obracając go w swoją stronę.

-Czekaj! - zawołał i przypatrzył mu się z uwagą – Czy ty właśnie chcesz zrobić to, co ja myślę, że chcesz zrobić?

-To zależy co myślisz, że chcę zrobić – odpowiedział spokojnie Kusy, na co Grzesiek przewrócił oczami. Kręcił przez chwilę głową, wciąż nie mogąc się otrząsnąć, aż w końcu otworzył usta, ale Bartek, przeczuwając co jego przyjaciel zamierza powiedzieć, szybko go ubiegł: - Wiem, że to szaleństwo. A może i nawet głupota. Ale chcę to zrobić, okej? Chcę, żeby wiedziała... że jest dla mnie bardzo ważna.

Wypowiedzenie tych słów wprawiło go w lekkie zmieszanie, więc odchrząknął i odwrócił wzrok. Grzesiek patrzył na niego jeszcze chwilę, ale w końcu odsunął się.

-No dobra – mruknął – To ci pomogę.

Bartek odetchnął z ulgą, po czym pierwszy wkroczył do sklepu. Grzesiek zamknął za sobą drzwi i powoli ruszył w stronę jednej z wielu gablot, w których pełno było przeróżnych pierścionków, naszyjników, kolczyków i innych błyskotek.

Bartek znalazł się po drugiej stronie sklepu. Spojrzał na jedną z wystaw i aż zakręciło mu się w głowie, gdy ujrzał co najmniej pięćdziesiąt srebrnych i złotych pierścionków, odpowiednich na okazję, jaką były zaręczyny. Dla niego wszystkie wyglądały tak samo; jak miał wybrać spośród nich ten jeden jedyny?

-Ej, a może ten? – usłyszał nagle radosny głos Grześka. Odwrócił się z nadzieją w jego stronę, jednak prawie natychmiast mina mu zrzedła, gdy zobaczył, co ten trzyma w dłoni – pierścionek z wielkim różowym motylem – Całkiem stylowy, co? – dodał Miętus, szczerząc zęby w uśmiechu, którego Bartek nie odwzajemnił.

-Weź to odłóż – warknął rozeźlony – I przestań się wydurniać. Miałeś mi pomóc, pamiętasz?

Grzesiek przewrócił oczami, ale odłożył pierścionek na miejsce i podszedł do lady, za którą siedziała młoda blondynka. W rękach trzymała jakąś gazetę, jednak już parę razy przyłapał ją, jak rzuca w ich stronę zaciekawione spojrzenie. Oparł się łokciami o szklaną ladę, uśmiechnął przyjaźnie i zwrócił do niej:

-Mogłabyś nam pomóc?

Nie zerwała się natychmiast; obrzuciła go długim, oceniającym spojrzeniem, zanim w końcu odłożyła gazetę i wstała, ale wyczuł, że bardzo ucieszyła ją jego prośba.

-Jasne, czym mogę służyć? – spytała, odwzajemniając jego uśmiech. Grzesiek obejrzał się przez ramię na Bartka, który wciąż przeglądał pierścionki z gabloty stojącej pod ścianą, z bardzo niewyraźną miną, po czym ponownie popatrzył na blondynkę.

-Mój kumpel … szuka pierścionka zaręczynowego – powiedział konspiracyjnym szeptem, bo nie był pewny, czy Kłuskowi by się spodobało, że korzysta z pomocy sprzedawczyni. Dziewczyna tylko ponownie się uśmiechnęła, tym razem jakby ze zrozumieniem, po czym opuściła wzrok na szklaną ladę, by przyjrzeć się pierścionkom.

-To może … ten – rzuciła w końcu, podając mu złoty pierścionek, z pojedynczym, brylantowym oczkiem – Jest bardzo prosty, ale myślę, że dziewczynie twojego przyjaciela się spodoba.

Grzesiek obejrzał dokładnie pierścionek, a potem powoli spojrzał z powrotem na blondynkę.

-A ty byś chciała taki dostać? – spytał nieoczekiwanie, przywołując na twarz swój firmowy uśmiech. Dziewczyna na moment zaniemówiła, w końcu uniosła lekko kąciki warg, odchrząknęła i wskazała palcem na ladę.

-Może pokaż go swojemu przyjacielowi, a jak nie będzie mu pasować, to znajdę inny.

-Ej Kusy! – Bartek uniósł głowę, a Grzesiek machnął na niego ręką, przywołując go do siebie – Chyba znalazłem.

-Co, jeszcze jeden motyl? – mruknął Kłusek, niechętnie zmierzając w kierunku Miętusa – A może jakiś inny owad? Żuk?

W odpowiedzi Grzesiek podał mu pierścionek. Bartek przez chwilę obracał go między palcami, przyglądając mu się uważnie i wreszcie jego twarz rozjaśnił uśmiech.

-Jest wspaniały – oznajmił, a w jego głosie zabrzmiała radość i ulga – Doskonały! Biorę go!

Odpowiedziały mu szerokie uśmiechy Grześka i sprzedawczyni. Szybko dokonał zakupu i już po chwili wychodził ze sklepu z czerwonym pudełeczkiem w kieszeni dżinsów, czując lekkość na sercu.

-Kto by pomyślał, że masz jakiś gust – zwrócił się do Grześka rozbawiony. Teraz gdy już znalazł pierścionek dla Mai odzyskał dobry humor.

-Chyba jednak nie mam – odpowiedział Miętus, uśmiechając się lekko kącikiem warg i otwierając sobie drzwi samochodu – To nie ja wybrałem pierścionek, tylko ta sprzedawczyni. I wiesz, że potem zapytałem ją czy się ze mną umówi? – pokręcił głową, po czym dodał płaczliwym głosem: - Odmówiła.

Bartek tylko uśmiechnął się kpiąco i wsiadł do samochodu. A potem jego myśli skupiły się już wyłącznie na Mai i na tej chwili, w której klęknie przed nią, da jej pierścionek i zada to jedno, wyjątkowe pytanie …

-Maja, już jestem! – krzyknął od progu, a euforia i podekscytowanie prawie eksplodowały w jego sercu, gdy ruszył w kierunku sypialni, gdzie spodziewał się zastać Maję. I rzeczywiście, była tam. Siedziała na łóżku; obok niej leżała jakaś książka, którą musiała odłożyć, gdy usłyszała, że przyszedł. Podszedł do niej z uśmiechem i nachylił się, by pocałować ją na powitanie. Ku jego zaskoczeniu, Maja odsunęła się, po czym wstała i odeszła na parę kroków od łóżka.

-Bartek, musimy porozmawiać – powiedziała, odwracając się powoli w jego stronę. Miała dziwny wyraz twarzy i sprawiała wrażenie, jakby za wszelką cenę chciała uniknąć patrzenia na niego.

-Jasne, o co chodzi? – zdziwiła go trochę, ale jeszcze nie poczuł niepokoju. Powinien się domyślić, że coś jest nie tak, powinien to poznać po jej bladej twarzy, rozbieganych oczach i nerwowym wykręcaniu sobie palców. A jednak, euforia wciąż wypełniała go całego, tak że nawet przez myśl, by mu nie przeszło, iż za chwilę może się wydarzyć coś strasznego.

W oczekiwaniu na jej odpowiedź zacisnął mocno palce na kieszeni dżinsów, na małym, czerwonym pudełeczku, nie mogąc się doczekać chwili, w której je wyciągnie.

-Bartek, ja … - zaczęła niezgrabnie Maja, po czym urwała natychmiast. Potrząsnęła głową i objęła się ramionami, a kiedy odetchnęła głęboko, jej oddech zabrzmiał jak wstrzymywany szloch.

Wtedy dopiero poczuł niepokój.

-Maja?

Podszedł bliżej, na co cofnęła się gwałtownie. Jakby nie chciała być blisko niego. Uniósł brew, zaskoczony, a wtedy ona wypowiedziała te słowa, słowa, które runęły na niego jak topór, odbierając mu wszystko, całą euforię, całe podekscytowanie, całą nadzieję.

-To koniec.

Tak wiem, prawdopodobnie zabijecie i znienawidzicie za to mnie i Maję. Ale obiecuję, zrozumiecie. Zrozumiecie, że tak musiało być :)

Kocham Was <3