Jedenasty, będący koszmarem w rzeczywistości.

Now you’ve been talking in your sleep

Things you never say to me
Tell me that you’ve had enough

Of our love, our love.

Patrzył na nią, jakby przemówiła do niego w jakimś obcym języku, który on usłyszał pierwszy raz w życiu. Oszołomienie i szok wyparły wszystkie inne uczucia i na moment zamarł, odrywając się od rzeczywistości.

-C...co? - wykrztusił w końcu. Jego organizm wrócił do pracy; zaczął gwałtownie mrugać, a prawa ręka, spoczywająca do tej pory na kieszeni, w której leżało bezpiecznie pudełeczko z pierścionkiem uniosła się i zatrzymała na ustach. Wytrzeszczył oczy i w dalszym ciągu na nią patrzył, nie śmiąc uwierzyć w to, co powiedziała.

-Ja … dobrze to sobie przemyślałam – mruknęła słabym, łamiącym się głosem. Objęła się mocno ramionami i zebrała się w sobie, bo wiedziała, że musi dać radę, musi mu wyjaśnić motywy swojej decyzji – I tak będzie lepiej, Bartek...

-Lepiej? – powtórzył głucho. Miał wrażenie, że śni – Maja, błagam cię powiedz, że żartujesz.

Ale ona nie żartowała. Nie, jego Maja nie robiła sobie takich żartów, a nawet jeśli to wiedziała, kiedy je przerwać. Więc było tylko jedno wytłumaczenie.

Za nic nie chciał dopuścić go do siebie, ale wiedział, że to jedyna możliwość.

-Dlaczego? – spytał słabym głosem, patrząc na nią z bólem. Objęła się ramionami jeszcze szczelniej, po czym odwróciła wzrok i zaczęła:

-Bo ty przeze mnie cierpisz. A będziesz cierpiał jeszcze bardziej, gdy umrę. Umrę, a ty będziesz musiał żyć dalej, sam. Więc … im szybciej nauczysz się żyć beze mnie, tym lepiej.

-I dlatego chcesz, żebym odszedł?

Ból w jego głosie wciąż był tak wyraźny, że przeszywały ją nieustannie ostre dreszcze. Znowu nienawidziła samej siebie, znowu wiedziała, że go rani. Ciągle go raniła. Jakkolwiek by nie postąpiła, wciąż zsyłała na niego cierpienie.

-Tak będzie lepiej, Bartek, tak będzie o wiele lepiej dla ciebie. Nie zrozumiesz tego teraz, wiem, że nie, ale może kiedyś... - westchnęła ciężko, przymykając powieki. Ta rozmowa kosztowała ją więcej niż z początku sądziła. Odwróciła wzrok i kontynuowała: - Ja po prostu widzę jak ty na mnie patrzysz. Widzę ten smutek w twoich oczach. Będąc ze mną, cierpisz …

-To nieprawda – przerwał jej natychmiast, ale ona pokręciła głową.

-Nie zaprzeczaj. Wiem, że mnie kochasz i że jesteś ze mną szczęśliwy. Ale nie jesteś w stanie się mną nacieszyć, bo ciągle pamiętasz o raku, o listopadzie, o tykającym zegarze. Wiesz, że wkrótce umrę. A ostatnia rzecz, której pragnę to żebyś patrzył jak umieram. Rozumiesz?

-Maja …

-Rozumiesz?! - pierwszy raz uniosła głos, chociaż dalekie to było od krzyku, bo przemówiła w tak rozpaczliwie drżący sposób, jakby powstrzymywała się od łez – Nie będziesz patrzył jak umieram, Bartek! Nie będziesz więcej przeze mnie cierpiał!

Pierwsze łzy spłynęły jej po policzkach, więc przygryzła mocno wargę, by powstrzymać kolejne. W chwili, gdy walczyła ze swoim organizmem, gdy próbowała odzyskać nad nim kontrolę, Bartek podszedł blisko niej i złapał jej twarz w swoje dłonie.

-Chcę zostać z tobą do końca – powiedział spokojnie, chociaż cały drżał, a jego oczy, przepełnione bólem, błyszczały – I zostanę … zostanę z tobą do końca.

-Nie chcę, żebyś zostawał – wyszeptała. To zamknęło mu usta, to sprawiło, że jego serce przeszył miecz bólu, bólu tak silnego, że prawie zgiął się wpół. Puścił ją i odsunął się, patrząc na nią tak, jakby widział ją pierwszy raz w życiu.

-Ty naprawdę mnie wyrzucasz.

Wypowiedział te słowa z niedowierzaniem. Nie doczekał się jej odpowiedzi, więc po prostu podszedł do szafy, wyjął z niej torbę i paroma ruchami zagarnął do niej swoje ubrania. Potem przeszedł się po mieszkaniu, zbierając wszystkie swoje rzeczy, otępiały z bólu, ledwie mogąc uwierzyć, że to wszystko dzieje się naprawdę.

Kiedy wrócił do sypialni, ona wciąż stała w tym samym miejscu, wciąż obejmując się ramionami i mocno przygryzając wargę. Jej policzki lśniły od łez, ale te łzy już dawno wyschły.

Chciał od razu wyjść, bo każda sekunda spędzana w jej towarzystwie zadawała mu teraz okropny, nieludzki wręcz ból. Ale musiał coś jeszcze zrobić. Wolną ręką sięgnął do kieszeni dżinsów i wydobył z niej czerwone pudełeczko, a potem zbliżył się do niej, wymachując jej nim przed nosem.

-Wiesz co to jest? - zapytał bardzo cicho, wręcz spokojnie, ale ona usłyszała wyraźnie ból i wyrzut w tym pozornie łagodnym tonie. Pokręciła tylko głową, a on otworzył pudełeczko, ukazując jej pierścionek. I wtedy zrozumiała. Prawda dotarła do niej na sekundę przed tym, jak on wypowiedział ją na głos: - Pierścionek zaręczynowy. Chciałem ci się oświadczyć, Maja. Chciałem ci pokazać, że nieważne czy jesteś chora czy nie, czy umrzesz za miesiąc czy za 10 lat, ja i tak kocham cię jak wariat i chcę być z tobą, póki mogę. Myślałem, że się ucieszysz. Myślałem, że się zgodzisz. Ja … - głos mu się lekko załamał. Odchrząknął, przymykając oczy i dopiero po chwili był w stanie kontynuować: - Daję ci go, wiesz? Może na nic ci się nie przyda, może wcale go nie chcesz. Ale ja tym bardziej go nie chcę. Więc zrób z nim to, co uważasz za słuszne. Noś go … albo po prostu wyrzuć. Tak jak teraz wyrzucasz mnie i moją miłość. Żegnaj, Maju.

Nie zamknąwszy nawet pudełeczka, cisnął go jej pod nogi, sprawiając, że pierścionek potoczył się po dywanie. Zaraz potem zarzucił sobie pasek torby na ramię i wyszedł, wyszedł czym prędzej, świetnie zdając sobie sprawę z tego, że już nigdy jej nie zobaczy.

Kiedy trzasnął drzwiami, ona jakby się ocknęła. Przykucnęła i podniosła z ziemi pierścionek. Nie założyła go na palec, nie sprawdziła czy pasuje i jak wyglądałby na dłoni. Zrobiła z nim jedyną rzecz, jaką uznała za słuszną.

Schowała go z powrotem do pudełeczka, a potem wepchnęła je głęboko do jednej z kuchennych szuflad.

Chciała zapomnieć o tym pierścionku, chociaż wiedziała doskonale, że nigdy nie zdoła.

Tak jak nigdy nie zapomni o Bartku.

Your head is running wild again

My dear, we still have everythin'

And it’s all in your mind.

Kiedy wyszedł z bloku i znalazł się na zewnątrz, uderzył w niego silny podmuch zimnego, wrześniowego wiatru, a nad jego głową rozpleniło się ciemne niebo, skąpo usiane gwiazdami. I jakby dopiero wtedy spadł na niego cały ciężar tego, co się właśnie wydarzyło. Jakby dopiero teraz dotarło do niego, że to koniec. Wyrzuciła go. Kazała mu odejść. Już nigdy jej nie zobaczy.

Powstrzymując, z jednej strony łzy, a z drugiej przemożną ochotę, by coś rozwalić, ruszył przed siebie, z torbą zawieszoną na ramieniu. Nie miał zielonego pojęcia, co teraz. Był późny wieczór, więc musiał od razu znaleźć sobie jakieś miejsce, w którym spędzi przynajmniej dzisiejszą noc.

Do domu nie chciał wracać. Nie zniósłby dociekliwych pytań matki i triumfujących spojrzeń ojca, który jak zawsze dałby mu do zrozumienia, że uważa go za życiowego nieudacznika. A skoro rodzinny dom odpadał, to Bartek miał tylko jedno wyjście.

Z którego też skorzystał.

Nawet jeśli Grzesiek był zaskoczony, gdy zobaczył go w progu swojego mieszkania, o dziewiątej wieczorem, godzinę po tym jak się rozstali, to tego nie okazał. Spokojnie wpuścił go do środka, przesuwając uważnie oczami po torbie, którą ten trzymał w rękach. Nie zapytał, ale uniósł brwi, na co Bartek zrozumiał, że chłopak czeka na jakiekolwiek, choćby najkrótsze i najbardziej skąpe wyjaśnienie tej niecodziennej sytuacji.

-Mogę zostać na noc? - spytał, zamiast tego, bo czuł, że nie jest gotowy, by teraz o tym mówić. Nie kiedy to wszystko tak nagle zwaliło mu się na głowę, nie kiedy sam jeszcze wciąż nie dopuszczał do siebie myśli, że zdarzyło się naprawdę.

-Pewnie – odpowiedział prawie natychmiast Grzesiek i zaprowadził go do sypialni. Co prawda mieszkał ze swoim starszym bratem i sypialnię mieli wspólną, ale Bartek dobrze wiedział, że Krzysiek jest teraz na zawodach LGP w Rosji i wraca dopiero w poniedziałek. Jutro była sobota, zatem na góra trzy noce mógł zająć jego łóżko, ale i tak nie zamierzał tyle zostawać. On i Grzesiek byli najlepszymi przyjaciółmi, jednak nie mógł zwalać mu się na głowę na tak długi czas. Wszystko miało swoje granice.

Bartek przysiadł na łóżku Krzyśka i położył na nim swoją torbę. A potem podniósł głowę i ujrzał Grześka, opierającego się o framugę drzwi i patrzącego na niego dość niepewnie.

-Oświadczyłeś jej się? - zapytał w końcu, najwyraźniej nie mogąc się powstrzymać. Bartek poczuł bolesny skurcz w brzuchu, gdy usłyszał to pytanie.

-Nie – odpowiedział krótko, wpatrzony w swoje dłonie. Wiedział, że powinien powiedzieć coś więcej, bo Miętus z pewnością nie rozumie nic z tej całej sytuacji, ale nawet nie umiałby ująć tego w słowa. Zerknął na przyjaciela i obdarzył go przepraszającym spojrzeniem – Grzesiek, przepraszam, że tak po prostu tu przychodzę i nic ci nie mówię. Ale muszę … słuchaj, położę się teraz spać, dobra? A jutro rano porozmawiamy. Naprawdę cię przepraszam.

Grzesiek pokiwał powoli głową, z tą samą poważną miną. W końcu tylko lekko wzruszył ramieniem i odezwał się:

-Wiesz, że zawsze możesz na mnie liczyć, Bartek. Rób teraz, co chcesz. Zostań tutaj, ile chcesz. Ale jeśli właśnie robisz coś, co może się okazać największym błędem w twoim życiu, to mi o tym powiedz, dobrze?

Mimo całej okropności tej sytuacji, Bartek nie mógł powstrzymać lekkiego uśmiechu, który wtargnął na jego wargi, gdy tylko uświadomił sobie, że w tej chwili Miętus bardzo przypomina mu jego matkę. Ona też zwykle nie wtrącała się w jego sprawy, nie wierciła mu dziury w brzuchu, ale potrafiła jednym zdaniem przekazać mu, że dostrzega problem i jest obok, gdyby chciał porozmawiać.

Ogarnęła go głęboka wdzięczność do losu za to, że miał takiego przyjaciela jak Grzesiek. Pokiwał lekko głową, mając nadzieję, że wyrazi w ten sposób ową wdzięczność, na co Miętus odwrócił się i wyszedł z pokoju, zostawiając go samego.

Wrócił dopiero po północy, kładąc się do własnego łóżka, a po upływie mniej niż paru minut w pokoju rozbrzmiewał już jego głęboki, spokojny oddech. Zaś Bartek wciąż leżał na plecach, z szeroko otwartymi oczami, nie potrafiąc się zmusić do zaśnięcia.

Bo bał się. Bał się, że gdy obudzi się następnego dnia rano, wciąż będzie tutaj, w mieszkaniu Grześka i to wszystko okaże się rzeczywistością, a nie – jak nadal próbował sobie wmawiać - koszmarnym snem.

A poza tym zbyt dobrze wiedział, że już nie mógłby spać bez jej ciała tuż przy swoim, bez jej ciepła i zapachu, bez jej włosów na swojej szyi, bez jej ręki, trzymającej jego rękę.

Bez jej spokojnie bijącego serca.

Bez jej oddechu.

Bez niej.

You’ve been havin' real bad dreams

You used to lie so close to me

There’s nothing more than empty sheets

Between our love, our love.

Znowu ja, wróciłam, by Was dręczyć :P A tak na poważnie, to dodaję dzisiaj, trochę wcześniej niż zamierzałam, bo wciąż jestem w euforii po wczoraj, gdy udało mi się postawić ostatnią kropkę i oficjalnie zakończyć to opowiadanie :) Jesteście ze mnie dumne? Bo ja bardzo :D

W piątek wyjeżdżam na dwa tygodnie, na 99 % będę miała dostęp do Internetu, ale na wypadek gdyby go nie było uprzedzam, że rozdział w takim razie pojawi się dopiero 7 września. Ale mam nadzieję, że wcześniej, znacznie wcześniej :)

Trzymajcie się, kochane <3

P.S. Z racji swojego skokowo-skoczkowego szału czuję się bardzo niezrozumiana przez otaczających mnie ludzi, także założyłam gg, jakby któraś chciała napisać i pogadać i to nie tylko o skokach, to ja chętnie :)

Nr: 48374907