Szósty, który uświadamia mu, że nie potrafi bez niej żyć.

Szybko wróciła do normalnego życia, chociaż zapomnienie o tym miesiącu z Bartkiem nie należało do łatwych rzeczy.

Rzuciła się w wir obowiązków; kiedy nie pracowała, starała się robić mnóstwo różnych rzeczy, które wypełniały jej wolny czas. Powtarzała sobie, że to nic nie zmienia, że dla niego tak będzie lepiej, że przecież ona i tak w końcu umrze. Wyrzucała sobie, że w ogóle pozwoliła mu się do siebie zbliżyć i skrzywdziła go. Gardziła sobą za tą rozpaczliwą potrzebę czyjejś bliskości i obecności, za to, że tak bardzo pragnęła mieć kogoś, 
kto …

Co? Będzie jej codziennie powtarzał, że wszystko jest w porządku? Wypełni w jakiś sposób pustkę? Da jej szczęście? A może potrzyma za rękę, zostając z nią aż do końca, nie pozwalając jej na samotne umieranie?

Przeszył ją dreszcz, gdy tylko o tym pomyślała.  A jednocześnie poczuła do siebie odrazę, bo to rzeczywiście o to chodziło. Nie chciała umierać w samotności.

Dobrze wiedziała, że nie ma większego nieszczęścia niż to.

Mógł się spodziewać, że kto jak kto, ale Grzesiek na pewno nie da mu spokoju, nie zmieniło to jednak faktu, że gdy zobaczył go w progu swojego pokoju, poczuł głębokie niezadowolenie.

-Czego chcesz? – warknął, nawet nie próbując być uprzejmym. Grzesiek uniósł brwi, ale śmiało zrobił parę kroków do przodu, zmniejszając odległość między sobą, a łóżkiem, na którym siedział Kusy.

-Sprawdzam czy żyjesz – mruknął, po czym przysiadł na skraju łóżka. Bartek nie spojrzał już na niego więcej; oczy miał utkwione w ekranie leżącego przed nim laptopa – To co, powiesz mi o co chodzi? – zapytał Miętus znużonym tonem, gdy cisza przeciągała się w nieskończoność, a Kłusek wyraźnie nie zamierzał niczego ułatwiać. Teraz też nie zareagował w żaden sposób. Nawet jeden mięsień na jego twarzy nie drgnął w akcie zdradzenia, że dotarły do niego słowa kumpla. Grzesiek westchnął, po czym nachylił się i jednym zgrabnym ruchem zamknął mu laptopa.

Bartek obrzucił go rozwścieczonym spojrzeniem.

-Co ty wyprawiasz?!

-Zmuszam cię do rozmowy – powiedział spokojnie Grzesiek, krzyżując ramiona na piersiach i nie odrywając ani na moment oczu od wzburzonej twarzy Bartka – Więc rozmawiaj ze mną. Od trzech dni nie ma z tobą żadnego kontaktu. Nie odbierasz telefonu. Nie było cię na treningu. Więc przyszedłem tu, żeby sprawdzić czy wszystko w porządku, a ty sobie w najlepsze siedzisz z laptopem?

Bartek wiedział, że w końcu będzie musiał podzielić się z Grześkiem prawdą o Mai, ale gdy już do tego doszło uświadomił sobie, że ani trochę nie jest na to gotowy. Spędził te ostatnie trzy dni w pokoju, maniakalnie wynajdując w Internecie kolejne informacje na temat raka, zwłaszcza raka jajnika. Z każdą kolejną sekundą, z każdym kolejnym przeczytanym zdaniem wzrastał jego poziom wiedzy, a zmniejszał się poziom odwagi i nadziei. Każda kolejna strona uświadamiała mu w brutalny i bolesny sposób, że stanął przed niemożliwym, że rak to nie jest coś, co można obejść.

Chciał walczyć, walczyć o nią, ale musiał schylić czoło przed tą chorobą, przed śmiercią i pogodzić się z porażką.

Grzesiek wlepił w niego jeszcze bardziej natarczywe spojrzenie, a do Kłuska dotarło, że musi mu to teraz powiedzieć. Tylko, że nie chciał. Nie potrafił. Bo świetnie zdawał sobie sprawę z tego, że wypowiedzenie na głos tych słów, powiedzenie na głos o tym, że Maja ma raka w jakiś sposób urzeczywistniłoby tą straszną prawdę, sprawiło, że nie byłoby już odwrotu.

Westchnął, po czym otworzył laptopa i zanim Grzesiek zdążył mu go ponownie zamknąć, odwrócił go w jego stronę.

-Czytaj – mruknął, a sam wbił wzrok w naprzeciwległą ścianę.

Grzesiek spojrzał na ekran; jego oczom ukazała się strona internetowa z jakimś artykułem, opatrzonym tytułem ,,Rak jajnika”.

-Bartek, o co … - zaczął, ale Kusy tylko pokręcił głową, machnąwszy ręką w stronę komputera. Miętus zmarszczył więc brwi, ale już nie protestował, tylko zaczął czytać.

Artykuł był długi i zawierał mnóstwo medycznych terminów, z których chłopak nie wiele zrozumiał. Zresztą, w ogóle nie rozumiał całej tej sytuacji. Po co Kłusek kazał mu to przeczytać? Czemu nagle zainteresował się rakiem jajnika?

I nagle, gdy już kończył czytać artykuł, przypomniał sobie jedno z niewielu zdań, które w pełni zrozumiał. Odszukał je szybko, po czym przeczytał raz jeszcze.

Nowotwór ten dotyka najczęściej kobiety w okresie pomenopauzalnym (45-55 lat).

Serce w nim zamarło. Podniósł oczy znad laptopa i odezwał się:

-Bartek, czy twoja mama…

Kusy gwałtownie obrócił głowę w jego stronę i obrzucił go zdumionym spojrzeniem.

-Moja mama? – powtórzył osłupiały i dopiero po sekundzie, jakby do niego dotarło, bo skrzywił się i dodał: - Nie jasne, że nie! Skąd ci to przyszło do głowy?

Grzesiek odczytał mu więc właściwe zdanie. Przez chwilę Kłusek milczał, jakby walcząc ze sobą, a potem w końcu przemówił, ze wzrokiem ponownie wbitym w ścianę:

-I właśnie to mi nie daje spokoju. Okres pomenopauzalny… to w ogóle nie ma sensu …

Ale jedyne co nie miało dla Miętusa sensu to wypowiedź Bartka, z której nie zrozumiał ani słowa. Znowu zmarszczył brwi i czekał, aż ten coś doda, ale Kusy nadal milczał, więc w końcu zdecydował się odezwać.

-Słuchaj, ja naprawdę nie rozumiem o co chodzi. Skoro Twoja mama jest zdrowa, to czemu … wytłumaczysz mi, czemu siedzisz w domu i zamiast chodzić na treningi, czytasz o raku?

Myślał, że będzie musiał dłużej czekać na odpowiedź, a jednak pomylił się. Już dwie sekundy później Bartek spojrzał na niego tak pustym i ponurym spojrzeniem, jakiego Grzesiek jeszcze nigdy u niego i w ogóle u nikogo nie widział. A potem usłyszał coś, co sprawiło, że jego serce na moment zamarło.

-Maja ma raka – powiedział martwym głosem Kłusek – Maja ma raka jajnika, Grzesiek.

To było tak, jakby oblano go kubłem zimnej wody. Ucieszył się, że siedzi, bo wszystkie mięśnie nagle przestały pracować. Wytrzeszczył oczy i tylko siedział w milczeniu przez długą chwilę, bo żadne stosowne w tej sytuacji słowo nie przyszło mu do głowy. Okazało się jednak, że nic nie musiał mówić, bo Kusy sprawiał wrażenie, jakby te dwa zdania go odblokowały, uruchomiły falę kolejnych zdań, które wydostawały się z teraz z jego ust w zastraszającym tempie:

-Powiedziała mi o tym, gdy w końcu zaprosiła mnie do siebie. Powiedziała mi o tym, jak już byliśmy w łóżku, rozumiesz? W ostatniej chwili … Mówiła mnóstwo rzeczy … że chciała już dawno mi powiedzieć, że nie chciała mnie zranić, bała się, że odejdę … A ja po prostu wyszedłem, bo nie mogłem na nią dłużej patrzeć, bo miałem wrażenie, że zaraz się uduszę, bo to wszystko mnie przerosło … i teraz siedzę ciągle w domu, z nikim nie rozmawiam i nic tylko czytam o tym całym raku, a to wszystko wcale nie poprawia mi humoru. Bo uświadamiam sobie, że nie ma sensu wierzyć, żadna nadzieja nie ma sensu… Ona umiera. I nic już się nie da z tym zrobić. Umiera jedyna dziewczyna, dla której ja chciałbym żyć.

Pokręcił głową, kończąc swoją długą wypowiedź i wbił znów spojrzenie w ścianę. Grzesiek siedział, analizując to wszystko w ciszy, przyswajając sobie całą tą świeżo nabytą wiedzę, ledwie mogąc w to uwierzyć. Nie znał zbyt dobrze Mai, ale polubił ją. Polubił ją tym bardziej, bo jeszcze żadna dziewczyna nie wywarła takiego wpływu na Kłuska, a tylko on sam mógł wiedzieć, jak bardzo pragnął, by Kłusek w końcu stworzył normalny, zdrowy związek, w którym na pierwszym miejscu stałyby miłość, oddanie i zaufanie.

Przypomniał sobie nagle tamto pełne nostalgii spojrzenie Bartka, gdy siedzieli razem w kuchni, a on przyznał, że za nic nie chciałby spieprzyć tego czegoś, co jeszcze nie było miłością, ale powoli w miłość się przeradzało. I nieoczekiwanie uderzył w niego piorun gniewu.

-A więc jak już ci powiedziała, że ma raka … - zaczął, próbując zapanować nad głosem, który zadrżał z tegoż gniewu – to ty wyszedłeś?

-Musiałem. Nie mogłem na nią dłużej patrzeć, nie mogłem znieść tego, że tak po prostu …

-Jesteś idiotą, Kusy – wycedził Grzesiek przez zaciśnięte zęby. Bartek oderwał oczy od ściany i wbił w kumpla oszołomione spojrzenie.

-Co?!

Grzesiek podniósł się z łóżka i zaczął się miotać po pokoju, próbując znaleźć właściwe słowa, które w końcu zaczął wyrzucać z siebie, jak z karabinu.

-A więc spotkałeś wreszcie tą swoją wymarzoną dziewczynę … zakochałeś się … z wzajemnością … wszystko było w porządku … a teraz tak po prostu ją zostawiasz, bo pojawił się problem?

-Problem? – powtórzył Kłusek, teraz już kompletnie osłupiały – Problem? Grzesiek, ona umiera!

-Więc tym bardziej cię potrzebuje! Do cholery, ty naprawdę tego nie rozumiesz, Bartek? Jeżeli rzeczywiście ją kochasz, to powinieneś być z nią! Bez względu na wszystko!

Furia, jaka targała Grześkiem szybko udzieliła się Bartkowi. Nie wstał, ciągle siedział na łóżku, ale wzburzenie i złość emanowały z całej jego postaci, gdy odpowiedział, uniesionym głosem:

-Łatwo ci mówić, kiedy nie masz pojęcia, jak to jest, co?! Tobie się wydaje, że to jest takie proste?! Myślisz, że jak ja się z tym czuję?! I myślisz, że jak bym się czuł, będąc z nią? Mam do niej pójść i udawać, że wszystko ją w porządku? Mam na nią patrzeć i zapominać o tym, że za parę miesięcy odejdzie na zawsze? Mam się do niej jeszcze bardziej przywiązać, tylko po to, żeby ją stracić?

-Masz się zachować jak mężczyzna, a nie jak niedojrzały, nieodpowiedzialny dupek – warknął Grzesiek. Jego spojrzenie wyrażało teraz głęboką pogardę, wręcz odrazę. Zapadła krótka cisza, którą w końcu przerwał, prychnąwszy i pokręciwszy głową – Myślałem, że się wreszcie zakochałeś. Ale najwyraźniej to nie była żadna miłość, tylko zwykłe zauroczenie.

Po tych słowach odwrócił się i wyszedł z pokoju.

I nie zapomniał, by głośno trzasnąć drzwiami.

Wracała do domu z opuszczoną głową i dłońmi wbitymi w kieszenie dżinsowej kurtki. Ostatnio pogoda uległa znacznemu pogorszeniu. Zrobiło się chłodno i wietrznie, jakby świat nagle postanowił odzwierciedlić jej samopoczucie. Uśmiechnęła się do siebie krzywo, bo rzeczywiście ta niemal jesienna pogoda, to ciemne niebo, zwiastujące deszcz i burzę, ten hulający wszędzie zimny wiatr, świetnie oddawały to, co czuła. Jej smutek, jej samotność, jej brak nadziei.

Nie miała już nadziei. Żadnej.

Z trudem wspięła się po schodach; zaczynała mieć wrażenie, że z każdym dniem ta wędrówka w górę, do mieszkania kosztuje ją coraz więcej wysiłku, odbiera jej coraz więcej sił i energii. Ciężko dysząc, z mocno bijącym sercem, otworzyła sobie drzwi i weszła do środka.

Zdjęła kurtkę, jednocześnie włączając telewizor, a potem wróciła z nią do przedpokoju, by powiesić ją na garderobie. Zdążyła jeszcze tylko pomyśleć, że dobrze jej zrobi gorąca herbata, gdy rozległ się dzwonek do drzwi.

Zmarszczyła brwi, ale sięgnęła od razu do klamki, bez wahania i bez zbędnego zastanawiania się, kto przyszedł.

Sekundę później poczuła się, jakby trafił w nią piorun.

-Bartek? – wyjąkała, ogarniając zaskoczonym spojrzeniem całą jego sylwetkę, od góry do dołu i skupiając się przede wszystkim na sporych rozmiarów torbie podróżnej, którą trzymał w dłoni – Co ty… co tu robisz?

Nie odpowiedział od razu. Przekroczył próg, zmuszając ją do cofnięcia się w głąb mieszkania i zamknął za sobą drzwi. Następnie położył torbę przy ścianie i dopiero wtedy spojrzał ponownie na dziewczynę, która wciąż wpatrywała się w niego ze zdumieniem.

A potem spokojnym, wyważonym głosem oznajmił:

-Wprowadzam się.

Idę za ciosem, dodaję dzisiaj. Nie żebym w ostatnim tygodniu zrobiła jakieś postępy w następnym rozdziale, wprost przeciwnie do końcówki opowiadania, która jest już prawie gotowa :D Eh, módlcie się za mnie ;)

Trzymajcie się, jesteście naaajlepsze <3