Pierwszy, w którym są tak daleko od siebie, a przecież zawsze to siebie szukali.

Czuła się, jakby ktoś walnął ją obuchem w głowę.

Lekarz patrzył na nią dobrotliwie. Ze współczuciem. Wręcz przepraszająco. A przecież tylko stwierdził fakt. Postawił diagnozę.

Diagnozą był rak.

Zachłysnęła się powietrzem, przyłożyła dłonie do brzucha i aż jęknęła na myśl o tym czymś w jej organizmie. Grupa zmutowanych komórek wyniszczająca ją od środka, żywiąca się nią, gotująca jej łoże śmierci. Były tam, były od kilku miesięcy, a ona nie miała o tym bladego pojęcia. Może gdyby wiedziała… Może wtedy jeszcze coś dałoby się zrobić.

Ale teraz było za późno.

To też widziała w oczach lekarza. Nie powiedział, że żadne leczenie nie pomoże, ale jego zielone tęczówki zrobiły to za niego. Inaczej nie miałby takiej miny. Inaczej nie patrzyłby na nią z taką litością i żalem. Inaczej natychmiast powiedziałby co należałoby teraz zrobić.

W jej przypadku już nic. Wyglądało na to, że jedyne co jej pozostało to czekać na śmierć.

Uniosła głowę, a drżące dłonie położyła sobie na kolanach. Przełknęła ślinę; jej głos zatrząsł się, gdy zadała jedno, krótkie pytanie:

-Ile?

Zrozumiał. Wbrew własnej woli zaczęła się zastanawiać, ilu pacjentów przed nią już zadało mu takie pytanie. Ile razy musiał odpowiadać, pozbawiając takich ludzi resztek złudnej nadziei. I ilu z nich już dawno odeszło z tego świata.

Strach ogarnął całe jej ciało. Poczuła, że zaczyna drżeć i mimo tego, że dzisiejszy dzień należał do jednego z najbardziej upalnych w ciągu ostatnich kilku lat, na jej ramionach pojawiła się gęsia skórka. Odwróciła głowę w bok, utkwiwszy wzrok w sterylnej, białej ścianie. W oczekiwaniu na jego odpowiedź, zacisnęła mocno palce, aż paznokcie wbiły się głęboko w wewnętrzną stronę dłoni.

Parę sekund później jego słowa spadły na nią jak topór.

-Najwyżej pół roku.

Pół roku. Najwyżej pół roku, powtarzała sobie. A więc najbardziej optymistyczny scenariusz zakładał, że nacieszy się tym światem najdłużej do listopada. Co oznaczało, że już nigdy nie przeżyje Świąt Bożego Narodzenia. Nie powita 2014 roku. Nie ujrzy już śniegu, nie będzie patrzeć jak na wiosnę przyroda budzi się do życia. Nie zrobi tak wielu rzeczy, na które przecież miała jeszcze czas.

Nie ma czasu. Na nic już nie ma czasu.

Poczuła łzy. Gorące, palące łzy. Przytknęła dłonie do twarzy i rozpłakała się. A kiedy lekarz wstał z krzesła i objął ją niezręcznie, nie zaprotestowała. Tak rzadko ktoś ją przytulał.

Już nikt jej więcej nie przytuli.

Bo umierała.

Naprawdę umierała.

Tak bardzo miał dość życia.

Zmęczył się. Naprawdę się zmęczył. Zbyt wiele obowiązków na niego spadało, za bardzo wypełniały one każdy jego dzień, nie dając mu ani chwili wytchnienia, chwili której potrzebował. Zbyt wielu ludzi kręciło się ciągle koło niego, nie pozwalając mu na sekundę samotności. Miał ochotę uciec. Od nich wszystkich. Uciec od całego swojego życia, chociaż na kilka dni. Nacieszyć się wolnością. Samotnością. Nie robić nic, tylko leżeć i patrzeć na świat. Bo przecież świat był piękny. A on umiał go doceniać. Umiał być wdzięczny – chociaż nie wiedział komu czy czemu – za dar życia, za to wszystko co miał, za to kim był. Mimo że czuł zmęczenie, to jednak w głębi serca wiedział, że jest szczęśliwy. Chwila ucieczki i znowu mógł wracać do swojego życia, bo tak naprawdę dawało mu ono wszystko, czego potrzebował.

Choć nie dało się ukryć, że czasem odczuwał pustkę. Czasem czegoś mu brakowało. Jednego elementu układanki. Tego czegoś, co dopełniłoby całości. Nie szukał, bo nie wiedział jak i gdzie. Nie szukał, bo właściwie było mu dobrze, tak jak było. Nie szukał, bo przecież wymagałoby to poświęcenia i odrobiny wysiłku.

A ludzie zwykle idą na łatwiznę. Po co wybierać tą trudniejszą drogę, skoro można pójść na skróty? Po co się starać, skoro można machnąć ręką i olać sprawę?

Po co kochać, skoro można bawić się do woli?

Po co żyć, skoro i tak trzeba umrzeć…

Nie chciała umierać.

Dopiero teraz dotarło do niej, że nie chciała umierać.

Po wyjściu ze szpitala poszła na spacer. Przemierzała ulice powolnym krokiem, przyglądając się ludziom. Wszyscy tak bardzo zabiegani. Wszyscy zestresowani, z tyloma problemami, z tyloma sprawami na głowie, tak bardzo nie zwracający uwagi na innych. Tylko oni sami się liczyli. Tylko oni i ich życie. Życie, które marnowali, życie, którego nie doceniali.

Ale przecież ona zachowywała się dokładnie tak samo.

Mogła pójść do lekarza już trzy miesiące temu, kiedy pojawiły się pierwsze objawy. Zignorowała to.

Mogła pójść do lekarza, gdy pierwszy raz zemdlała. Machnęła ręką, kładąc to na karb małej ilości snu, a dużej nauki, kładąc to na karb matury, do której tak ciężko się przygotowywała.

Mogła pójść do lekarza tak po prostu. Tak po prostu, żeby sprawdzić czy wszystko w porządku. Ile czasu by jej to zajęło? Ile kosztowałoby wysiłku?

A teraz płaciła najwyższą cenę tylko dlatego, że zaniedbanie sprawy było wtedy najprostszym i najwygodniejszym wyjściem.

I inni ludzie też tacy są. Też nie myślą o tym co będzie, nie myślą o przyszłości. Ważne jest tylko to, co tu i teraz. Ale człowiek nie jest nieśmiertelny. To, że dzisiaj jesteś, jeszcze nie znaczy, że jutro też będziesz.

Jutra może nie być.

Objęła się ramionami. Dla niej nie było jutra, ale świat się nie kończył. Świat pójdzie dalej. Ona umrze, ktoś się urodzi. Naturalny mechanizm. Zadrżała. Nie chciała, żeby tak było. Nie chciała tak po prostu umrzeć, bez żadnych konsekwencji dla ludzi. Nie chciała stać się tylko kolejną poległą duszą, nie chciała wzbudzić krótkiego żalu w tych, którzy może przyjdą na jej pogrzeb, po to by zaraz znowu zaginąć w ludzkiej pamięci. Potrzebowała kogoś. Kogoś, kto zapłacze, szczerze zapłacze i szczerze będzie za nią tęsknił. To było okrutne pragnienie.

Ale całkowicie ludzkie.

Była przecież tylko człowiekiem.

I jako człowiek potrzebowała drugiego człowieka.

Pewnego dnia zrozumiał, czego mu brakuje. Zrozumiał, kiedy rozejrzał się dokoła i zobaczył szczęśliwe pary. Dziewczyna i chłopak. Chłopak i dziewczyna. Trzymali się za ręce. Przytulali się. Całowali. Promienieli. To właśnie tego było mu trzeba. To za tym tęsknił. To tego potrzebował.

Zaczął szukać. Najpierw cierpliwie, w końcu maniakalnie. Znajdował różne kobiety, ale żadna nie mogła dać mu tego, czego pragnął. Nie widział tego, bo zaślepiał go bezrozumny wręcz popęd, bezmyślne działanie. Tak bardzo chciał mieć kogoś obok siebie, że z tej rozpaczliwej potrzeby dokonywał ciągle złych wyborów. Nie kierował się sercem, kierował się instynktem. Pakował się w jakieś chore układy. Zdradzał. Był zdradzany.

A co najgorsze wciąż nie wiedział.

Wciąż nie wiedział, jak to jest kogoś pokochać.

Narastała w nim frustracja. Czuł, że to wszystko jest niesprawiedliwe, przeklinał świat, przestał wierzyć. Przestał wierzyć, że gdzieś tam czeka na niego ta jedna, ta właściwa. Rzucił to. Zrezygnował z poszukiwania miłości. Dał sobie z nią spokój.

I wtedy też przekonał się, jak wielkie znaczenie ma w świecie ironia.

Kiedy próbujemy, nic nie wychodzi.

Kiedy przestajemy szukać, znajdujemy.

I on też znalazł. Znalazł ją, gdy już porzucił nadzieję i wiarę.

Znalazł ją w chwili, w której zupełnie się tego nie spodziewał.

Stracił ją w chwili, w której najbardziej jej potrzebował.

Ale dowiedział się.

Dowiedział się, jak to jest kochać.

I być kochanym.

Początki są ponoć trudne, mam jednak nadzieję, że się spodoba :) Pozdrawiam :*