Drugi, w którym ich oczy spotykają się po raz pierwszy.

Kiedy dowiadujesz się, że za parę miesięcy umrzesz masz dwa wyjścia.

Zaczynasz korzystać z życia, spełniasz marzenia i robisz rzeczy, na które normalnie zabrakłoby ci odwagi.

Albo po prostu pogrążasz się w apatii i czekasz na dzień, w którym wszystko się skończy.

Maja robiła to drugie.

Bo tak było prościej. O ile prościej było zamknąć się w mieszkaniu, leżeć na łóżku i odciąć się od wszystkiego. Funkcjonowała tak przez dobre dwa tygodnie, dopóki nie uświadomiła sobie, że to nie ma sensu.

Nic nie robiąc, miała zbyt wiele czasu na rozmyślania. Zbyt wiele czasu na ponure dywagacje o życiu i śmierci, zbyt wiele czasu na wyobrażanie sobie, jak to będzie umrzeć i czy potem w ogóle coś na nią czeka. Nie chciała, żeby tak wyglądały jej ostatnie tygodnie.

Nie chciała śmierci już za życia.

Więc podniosła się i wyszła do ludzi. Znalazła pracę. Zapomniała o studiach, na które chciała iść. Teraz nie miało już sensu czekanie z wstrzymanym oddechem na wyniki matury i rekrutacja na wymarzoną uczelnię. Zaczęła myśleć praktycznie. Zaczęła planować. Dużo jeszcze rzeczy chciała zrobić. I nie mogła dopuścić do tego, by zabrakło jej czasu na chociaż jedną z nich.

Każda zasługiwała na wdrążanie w życie.

Każde marzenie zasługiwało na spełnienie.

Żyła. Żyła pełnią życia. Wykorzystywała maksymalnie każdy dzień, od chwili, w której otworzyła oczy do tej, w której je zamykała. Pracowała pięć dni w tygodniu, resztę poświęcała na robienie rzeczy, które zawsze chciała zrobić. Chodziła na długie spacery po Zakopanem. Uśmiechała się do mijanych ludzi. Czytała góry książek, oglądała mnóstwo filmów, zaczęła uczyć się języka rosyjskiego, tak jak już dawno sobie postanowiła, ale nigdy nie potrafiła znaleźć na to czasu. Nie marnowała ani jednej sekundy. Starała się przede wszystkim czerpać radość z życia i nie zawracać sobie głowy zamartwianiem się. Może i miała raka, może i nie było żadnej szansy na wygranie z nim walki o swoje życie, ale nie zamierzała tak po prostu się poddać. Chciała odejść zwycięska i niepokonana.

A jednak nadal była sama. Tylko ta jedna rzecz nie dawała jej spokoju. Często ogarniała ją potrzeba czyjejś obecności, bliskości, dotyku i ciepła. O ile prościej byłoby jej, gdyby miała kogoś przy sobie. Jedną jedyną osobę.

W takich chwilach wzdychała tylko i odganiała od siebie te myśli. Musiała najwyraźniej pogodzić się z faktem, że to marzenie nie doczeka się spełnienia.

I nie wiedziała.

Nie miała zielonego pojęcia, jak bardzo się myliła…

Czwartkowe popołudnie było duszne i upalne, tak jak większość ostatnich kilkunastu dni. Czerwiec nie oszczędzał ludzi. Zgrzani i zmęczeni chowali się w cieniu, racząc się lodami, mrożonymi napojami czy innymi schładzającymi przysmakami. Maja, która musiała dostać się autobusem ze swojego mieszkania do miejsca pracy, przestąpiła próg kawiarni, z ulgą przyjmując rześki powiew chłodnego powietrza wydobywającego się z klimatyzacji. Przywitała się i prawie natychmiast pożegnała z Kasią, która właśnie kończyła pracę.

-Gorąco jak cholera, co? – mruknęła. Maja uśmiechnęła się krzywo, wyrażając tym swój stosunek do dzisiejszej pogody. Kasia pomachała jej na pożegnanie i opuściła kawiarnię, zostawiając ją samą.

Gdy tylko tak się stało, Maja oparła się o ladę, przytykając dłonie do spoconego czoła. Upał rzeczywiście był nie do zniesienia, ale ona męczyła się na nim jeszcze bardziej niż inni. Lekarz wyjaśnił jej dokładnie, jak przebiega jej choroba. Nowotwór był niemożliwy do wyleczenia, było na to już zdecydowanie za późno i żadna chemioterapia nie zdołałaby pomóc, ale wykazywał się zaskakującą łagodnością. Wszystko wskazywało, że po prostu nie zamierzał dawać żadnych poważniejszych objawów, dlatego właśnie Maja nie musiała spędzić ostatnich miesięcy życia w szpitalu. Oczywiście, nakazano jej na siebie uważać, oszczędzać się i skontaktować ze swoim lekarzem w razie złego samopoczucia. Ale poza tym mogła żyć normalnie, prawie normalnie, jak wszyscy inni ludzie.

Z tą różnicą, że wszyscy inni ludzie raczej nie wiedzą dokładnie, kiedy umrą.

Odczekała chwilę, a kiedy poczuła się lepiej, wślizgnęła się za ladę i zaczęła pracę.

Czas płynął powoli, klienci pojawiali się i wychodzili, a pogoda nie zmieniła się ani odrobinę. Upał nie odpuszczał i Maja pogodziła się już z myślą, że wracając do domu o ósmej wieczorem będzie męczyć się tak samo mocno jak kilka godzin temu. Do tego pewnie dojdą komary. Żyć nie umierać.

Prychnęła cicho pod nosem, gdy dotarł do niej absurd tego wyrażenia. Sekundę później usłyszała cichy dźwięk dzwoneczka, zawiadamiającego o otworzeniu się drzwi i wejściu do kawiarni nowych klientów.

Maja podniosła głowę i ujrzała dwóch chłopaków, mniej więcej w jej wieku. Obaj szczupli i wysocy, z ciemnymi włosami i uśmiechami na twarzach. Opuściła szybko wzrok. Tak bardzo nie lubiła patrzeć na szczęśliwych, beztroskich ludzi. To jej tylko bardziej uzmysławiało, w jak żałosnym i tragicznym punkcie tkwiło jej własne życie.

Ich śmiechy odbijały się przez chwilę w kawiarni, ale żaden z nich nie zrobił ani jednego kroku więcej; obaj wciąż tkwili przy drzwiach, a gdy Maja zerknęła na nich kątem oka, zobaczyła, że rozmawiają przyciszonymi głosami.

Rozmawiają, patrząc na nią i wcale się z tym nie kryjąc.

Odchrząknęła cicho, trochę wyprowadzona z równowagi. Zaczęła się właśnie zastanawiać czy powinna coś zrobić czy po prostu czekać na rozwój wydarzeń, gdy nieoczekiwanie jeden z chłopaków zmaterializował się tuż przed nią. Odruchowo cofnęła się o krok, kiedy oparł się łokciami o ladę i wyszczerzył zęby w uśmiechu.

-Cześć – przywitał się – Jestem Grzesiek.

Maja uniosła brwi do góry, wyrażając tym samym swoje zaskoczenie. Wprawdzie pracowała tu krótko, ale jeszcze nie przydarzyła jej się taka sytuacja. Wszystko wskazywało na to, że ten chłopak najzwyczajniej w świecie próbował ją podrywać.

Ją. Podrywać. Nie żeby jej czegoś brakowało, a jednak zrobił jej ogromną niespodziankę.

Nic więc dziwnego, że nie bardzo wiedziała jak się zachować. Milczała przez chwilę, wystarczająco długą, by uśmiech chłopaka nieco zrzedł i wystarczająco długą, by jego kolega parsknął głośno, z wyraźnym rozbawieniem.

Maja spojrzała w kierunku, z którego to parsknięcie dobiegło. Drugi chłopak siedział już przy jednym ze stolików i sądząc po wyrazie jego twarzy miał niezły ubaw.

-Ej Romeo, jak już skończysz się zalecać do tej biedaczki, to nie zapomnij zamówić mi mrożonej macchiato – powiedział z uśmiechem. Grzesiek rzucił mu mordercze spojrzenie przez ramię, a potem spojrzał ponownie na Maję. Przełknęła ślinę.

-Ty też coś zamawiasz? – spytała niepewnie, zawieszając rękę z długopisem nad notesem.

Zamówił to samo, co kolega, zapłacił i odszedł. Maja zajęła się przygotowywaniem kawy, jednak kątem oka obserwowała stolik, przy którym siedzieli jej klienci. Jej uwadze nie umknęło wyjęcie przez Grześka banknotu i podanie koledze, który odebrał go z wyraźnym triumfem na twarzy. No pięknie, a więc to był tylko zakład. Była obiektem zakładu.

Pokręciła głową. Może kiedyś by się tym przejęła, teraz jednak potraktowała całą tą sprawę pobłażliwie. Ostatecznie, wszystkiego trzeba w życiu spróbować, a ona raczej nie mogła mieć wielkich nadziei, że jeszcze kiedyś coś takiego jej się przytrafi.

Zadrżała. W pracy rzadko miała czas na myślenie o swojej chorobie; każda taka myśl paraliżowała jej ciało strachem i przejmowała dreszczem. Lekko trzęsącymi się dłońmi uniosła tacę z kawami i ruszyła w stronę stolika chłopaków.

Kiedy podeszła do nich, natychmiast przerwali rozmowę. Czuła na sobie ich spojrzenia, gdy zdjęła z tacy pierwszą kawę i postawiła ją na stole, przed Grześkiem. Posłał jej uśmiech, na który odpowiedziała, żeby już więcej nie pogrążać go w oczach kolegi. Potem odwróciła się w stronę rzeczonego kolegi i podała mu jego kawę.

Uniosła głowę i spojrzała w jego twarz. Dopiero teraz miała okazję uważniej mu się przyjrzeć, a kiedy natrafiła wzrokiem na jego oczy, prawie rozlała kawę na stół.

Były niebieskie. Tak intensywnie niebieskie, że aż turkusowe. Te oczy prawie lśniły własnym światłem i blaskiem. Przełknęła ślinę i zadrżała, bo wydawało jej się, że jego spojrzenie przeszyło ją na wskroś. Wstrzymała odruchowo oddech … i usłyszała chrząknięcie za plecami.

To ją ostudziło. Wyprostowała się automatycznie i oderwała wzrok od niebieskookiego chłopaka, przenosząc go na Grześka. Wyglądał na zaskoczonego, tak samo jak ona. Za to jego kolega był dziwnie spokojny, jakby takie sytuacje przydarzały mu się na każdym kroku.

-Dzięki – mruknął Grzesiek, a ona zrozumiała, że może już sobie iść. No jasne, że tak, przecież sama świetnie o tym wiedziała! Obdarzyła go ostatnim uśmiechem, po czym szybko wróciła za ladę.

Przez następne dwadzieścia minut pilnowała samą siebie, by ani razu nie spojrzeć w kierunku ich stolika, a kiedy w końcu zabrzmiał dźwięk dzwonka, oznajmiając, że Grzesiek i jego kolega opuścili kawiarnię odetchnęła z ulgą.

Potem wiele razy przypominała sobie jego turkusowe oczy. Wiele razy leżała wieczorem, myśląc o nich.

Wiele razy zastanawiała się, jak to jest mieć takie oczy na własność…

Obaj patrzyli jak dziewczyna odchodzi w kierunku lady. Zanim się odwróciła, Grzesiek zauważył delikatny rumieniec na jej bladych policzkach. Spojrzał na Bartka i gwizdnął cicho.

-Co? – spytał zaczepnie Kłusek, łapiąc za łyżeczkę i mieszając swoją kawę. Miętus patrzył na niego uważnie, szukając jakichś oznak poruszenia tym, co się stało parę minut temu, ale Bartek albo dobrze grał albo naprawdę miał to wszystko gdzieś.

-Nic. Miałeś rację – odparł, na co Kłusek posłał mu pytające spojrzenie – Rzeczywiście nie mam u niej szans – przyznał, cały czas obserwując jego reakcję. Dał mu chwilę i dodał: - Za to ty najwyraźniej masz.

Bartek zrobił kpiącą minę i nie skomentował tego w żaden sposób. Grzesiek zmienił więc temat i już po chwili rozmawiali żywo o skokach.

A jednak w końcu doczekał się reakcji i zainteresowania. Zainteresowanie uwidoczniło się w trzech, czterech albo i więcej ukradkowych spojrzeniach jakie Kusy rzucił dziewczynie, gdy obsługiwała nowego klienta czy przechodziła obok ich stolika, niosąc zamówione napoje. W głębi duszy Miętus uśmiechał się szeroko.

Bardzo był ciekawy co z tego wyniknie.

Dodaję dzisiaj chociaż nie mam czasu, ani następnego rozdziału ani w ogóle nic. Ale jest dobrze :D

Trzymajcie się; dziękuję za wszyskie ciepłe słowa :*