Szesnasty, który odbiera mu cały sens istnienia.

Gdy się obudził, nie wiedział czy spał minutę, godzinę czy cały dzień. Wiedział jedynie, że Grzesiek wciąż siedzi obok niego i przyjął jego obecność z ulgą i wdzięcznością.
-Posprzątałem trochę, jak spałeś – powiedział, gdy Bartek podniósł się do pozycji siedzącej i przetarł twarz dłońmi. Skrzywił się automatycznie, czując niespodziewanie bolesne pieczenie w prawej dłoni. Spojrzał na nią i obaj zobaczyli długą, krwistoczerwoną szramę biegnącą przez prawie cały jej wierzch. Bartek syknął, a Miętus uniósł brwi.
-Zapytałbym pewnie, co ci się stało, ale stan lustra w łazience nie pozostawia żadnych wątpliwości.
-Trochę mnie poniosło – przyznał Kusy, jeszcze przez chwilę przyglądając się swojej ręce. W końcu położył ją obojętnie na kolanach, obok lewej i westchnął.
-Powiesz mi teraz o co chodzi? – spytał łagodnie Grzesiek. Było jasne, że tylko czekał aż jego kumpel się obudzi, by móc go przepytać. Bartek zamknął na chwilę oczy, ale już wiedział, że nie ucieknie od odpowiedzi. I nawet nie chciał uciekać. Kto jak kto, ale Miętus zasługiwał na prawdę.
-Maja straciła przytomność, więc zabrałem ją do szpitala. Zrobili jej badania i lekarz powiedział mi, że zaczęły się przerzuty. Najpierw mózg … później pewnie dojdą inne narządy. Zostało jej kilka dni – Bartek westchnął ponownie, wpatrując się w swoje dłonie i starając się opanować narastający w nim ból. Głos mu drżał i łamał się, ale odważnie mówił dalej, żeby już mieć to z głowy: - Poszedłem się z nią zobaczyć. I ona … w ogóle mnie nie poznała, rozumiesz Grzesiek? Nie miała zielonego pojęcia, kim jestem. A te jej oczy … jakbym patrzył na kogoś zupełnie innego. Może i jej ciało żyje, może i jej serce bije, ale moja Maja odeszła. Odeszła bezpowrotnie, a ja nie mogę tak po prostu tam siedzieć i udawać, że o tym nie wiem. Nie mam w sobie dość siły, by być tam z nią i czekać aż jej ciało też w końcu odejdzie. To boli tak bardzo, Grzesiek, że ja … po prostu nie mogę. Nie mogę.
-Rozumiem – mruknął w odpowiedzi Miętus, kiwając lekko głową. Jego twarz pozostała maską, nie zdradzając żadnych emocji, żadnych uczuć, jakby to wszystko co usłyszał w ogóle go nie poruszyło. W duchu poczuł się jednak bardzo dotknięty, wręcz przytłoczony ogromem takiej tragedii. Było gorzej niż myślał. Nawet nie próbował wyobrażać sobie, jak bardzo Kłusek teraz cierpi. Ale był jego przyjacielem. Musiał go pocieszyć, ale musiał mu też coś uświadomić – Dlatego wolisz siedzieć tu i rozwalać co popadnie, okaleczając samego siebie niż być tam z nią?
Bartek spojrzał na niego tak, jakby go spoliczkował i zdradził. Jego oczy aż emanowały bólem i rozpaczą. Myślał, że Grzesiek naprawdę go zrozumie. Pomylił się.
-To już nie jest moja Maja, Grzesiek – wyszeptał w końcu – Gdybyś ją zobaczył, to wiedziałbyś, co mam na myśli. Ona odeszła. Moja Maja odeszła i nie wróci, już nigdy.
-Chcę ją zobaczyć – powiedział Grzesiek, wprawiając Kusego w osłupienie. Podniósł się z łóżka i spojrzał na niego wyczekująco – Chodź.
Oczy Bartka rozszerzyły się ze strachu. Pokręcił tylko głową, ale Grzesiek był nieugięty.
-Chodź – powtórzył – Chodź i obaj przekonamy się czy rzeczywiście nie ma już Twojej Mai.


Znowu przeżywał to wszystko od nowa. Wejście do szpitala. Potem wejście do jej sali. Zajęcie miejsca przy jej łóżku. Wypowiedzenie jej imienia. Jej martwe, obce spojrzenie.
Bartek zacisnął mocno powieki, podpierając twarz dłońmi, gdy dotarło do niego, że nic się nie zmieniło. Przez te parę godzin Maja nie wróciła. Jej mózg wciąż był zajęty przez raka. A ona sama albo już się poddała albo jeszcze walczyła, ale bezskutecznie.
-Sam widzisz – mruknął załamującym się głosem, kierując te słowa do Grześka, który stanął przy nim i teraz patrzył na Maję z nieprzeniknionym wyrazem twarzy. Przez długą chwilę panowała między nimi cisza, przerywana jedynie dźwiękiem, wydawanym przez maszynę monitorującą pracę serca, aż w końcu Miętus odezwał się:
-Mów do niej.
Bartek uniósł powoli głowę i spojrzał na niego z zaskoczeniem.
-Mów do niej, Bartek – powtórzył Grzesiek, a w jego oczach rozbłysła nadzieja – Wspominaj rzeczy, które robiliście razem, może to poruszy jej pamięć. Albo … albo po prostu mów cokolwiek, jest szansa, że rozpozna Twój głos.
Teraz nadzieja biła nie tylko ze spojrzenia Miętusa, ale także z jego głosu, z twarzy i w ogóle całej postawy. Bartek nie był przekonany. Wciąż patrzył na kumpla niepewnie.
-Naprawdę w to wierzysz, Grzesiek? - spytał w końcu, a w jego głosie zamiast nadziei, rozbrzmiała rezygnacja – Naprawdę myślisz, że to coś da?
Miętus wzruszył ramieniem.
-Nie wiem czy da. Ale nie zaszkodzi spróbować, prawda?


Od tej pory prawie w ogóle nie opuszczał jej łóżka, siedząc przy niej i trzymając ją za rękę. Za dnia mówił do niej o byle bzdurach, które przyszły mu do głowy, a czasem, gdy nie miał już siły, po prostu płakał i błagał ją, by do niego wróciła. W nocy pozwalał sobie na chwilę odpoczynku i zasypiał z głową wspartą na jej brzuchu. Gdy później się budził, przeżywał parę chwil grozy, nim już upewnił się, że jej serce nadal bije, że jego Maja nadal żyje. Ale potem znowu do niej przemawiał i znowu otrzymywał obojętne spojrzenie, a nadzieja – jeśli w ogóle jakąkolwiek miał – wymykała mu się, jak piasek przesypujący się przez palce.
Sam nie wiedział, czy jeszcze wierzy. Ale jeśli to prawda, że wiara czyni cuda, to musiał tę wiarę w sobie nosić, bo cud rzeczywiście w końcu się zdarzył.
To była sobota, dzień, który od samego początku zapowiadał się okropnie. Obudził go odgłos kropel deszczu, odbijających się od starych, szpitalnych okien. Podniósł się do pozycji siedzącej i z cichym jękiem rozprostował obolały kręgosłup. Czuł się fatalnie, pod względem fizycznym, ale to było nic w porównaniu z samopoczuciem psychicznym, gdy spojrzał na Maję i uświadomił sobie, co za chwilę nastąpi.
Westchnąwszy, złapał ją za rękę i jak zawsze przesunął delikatnie palcami po wierzchu jej dłoni. I już miał wypowiedzieć jej imię, gdy stało się coś, co sprawiło, że głos uwiązł mu w gardle.
Poczuł ciepły dotyk na swojej dłoni, dotyk tak niepewny i słaby, że dopiero po chwili zdał sobie z niego sprawę. Popatrzył na swoją rękę i ujrzał Jej palce poruszające się delikatnie, próbujące musnąć jego skórę, dać mu znak, jakikolwiek...
Serce mu mocniej zabiło. Odchrząknął, by odzyskać zdolność mówienia i wyszeptał:
-Maju.
Otworzyła oczy bardzo powoli, jakby sprawiało jej to niewyobrażalny wysiłek. I pewnie tak właśnie było. Był przekonany, że teraz nawet taka prosta pozornie czynność kosztowała ją więcej energii, niż mógłby przypuszczać. Ale kiedy już jej powieki odsłoniły tęczówki i kiedy jej spojrzenie skupiło się na jego twarzy, nie mógł mieć wątpliwości.
To była ona. Jego Maja, patrząca na niego tak jak kiedyś, z tą samą czułością i miłością, patrząca na niego tak, że serce mu zadrżało, a wszystko w środku odetchnęło z ulgą.
Ogarnęło go takie szczęście, wzruszenie wręcz, że nie zdołał nad sobą zapanować i już po chwili jego policzki przecięły gorące łzy, łzy, które skapnęły na pościel i na ich złączone dłonie. Drgnęła lekko, pod wpływem tej nagłej wilgoci na swojej skórze. Jej spierzchnięte wargi poruszyły się, a sekundę później ciszę przeciął jej cichy, słaby głos:
-Bartuś...
Musiał być bliżej, musiał być tak blisko, jak tylko się da. Dlatego, nie dbając o reguły, panujące w szpitalu, podniósł się z krzesła, po czym przysiadł na jej łóżku i nachylił się ku niej, tak, by jej wargi znalazły się tuż przy jego uchu.
-Kocham cię – wyszeptała. Jej ciepły oddech ledwie musnął jego ucho, jej ciepły oddech był tak słaby, jej płuca tak nieporadnie pobierały teraz powietrze, że już nie śmiał się łudzić.
I choć ta świadomość bolała bardziej niż obdzieranie żywcem ze skóry, to jednak przyznał się sam przed sobą, że lada moment dziewczyna umrze, a powrót pamięci był tylko chwilowym wycofaniem się raka, który już wkrótce miał uderzyć z całą mocą. Już wkrótce miał doprowadzić swoje dzieło do końca, odbierając Bartkowi najdroższą jego sercu dziewczynę.
On o tym wszystkim wiedział. Ale za nic w świecie nie pozwoliłby, by zepsuło to ostatnie chwile, jakie mógł spędzić z Mają, więc przywołał na twarz najszczerszy uśmiech, na jaki tylko potrafił się zdobyć, ucałował czule jej rozgrzany policzek i patrząc jej prosto w oczy, wyszeptał:
-Ja też Cię kocham, Maju.
Docenił to, co zrobiła po jego słowach. Uśmiech, jaki zaigrał na jej wargach był niemal niedostrzegalny i trwał ułamek sekundy, ale jednak, pojawił się.
On sam uśmiechał się ciągle, aż do końca.
Koniec naszedł dopiero wieczorem, a właściwie późno w nocy. Dochodziła już północ, a zimny deszcz wciąż bębnił o szyby. Maszyna monitorująca pracę serca Mai pracowała wytrwale, ale w obliczu śmierci nie była w stanie już nic zrobić.
Zegar na pobliskiej wieży kościelnej wybił północ, deszcz nie ustawał, życie toczyło się dalej.
I nikt nie mógł wiedzieć, że właśnie teraz umiera młoda dziewczyna, umiera, trzymając za rękę chłopaka, którego może nie znała długo, ale którego kochała, a on kochał ją, zaś ich miłość pozostała nienaruszona, nawet gdy ona odeszła.
Odeszła, zostawiając go zupełnie samego.
Odeszła i już nigdy nie miała do niego powrócić.
A ulewny deszcz wciąż padał, tak jakby niebo płakało nad nią, razem z nim...


Proszę tylko o jedno.
Nie płaczcie, plisssss.
Wystarczy, że ja sama wylałam nad tym rozdziałem tak wiele łez, nawet nie pisząc, ale czytając, a czytałam to chyba z milion razy, by się upewnić, że nie ma błędów i że jest perfekcyjnie.
I nie jest. Zdaję sobie sprawę, że nie jest perfekcyjnie, ale napisałam to najlepiej jak potrafiłam i dlatego też jestem zadowolona. Może nawet dumna.
Dobra, czasem brakuje mi skromności :P
Trzymajcie się, skarby + został już tylko jeden rozdział.
I jeszcze bardziej mi teraz smutno.